Planowanie czasu - cele

Pewnego dnia pewien stary profesor został zaangażowany, aby przeprowadzić kurs dla grupy dwunastu szefów wielkich koncernów amerykańskich na temat skutecznego planowania czasu. Kurs ten był jednym z pięciu modułów przewidzianych na ten dzień szkolenia. Stary profesor miał więc do dyspozycji tylko jedną godzinę na wyłożenie swojego przedmiotu.

Stojąc przed elitarną grupą (która była gotowa zanotować wszystko, czego ekspert będzie nauczał) profesor popatrzył powoli na każdego z osobna, następnie powiedział: "Przeprowadzimy doświadczenie". Spośród biurka, które oddzielało go od studentów, wyjął wielki dzban o pojemności 4 litrów i postawił go przed sobą. Następnie wyjął około 12 kamieni wielkości piłki do tenisa i delikatnie włożył je kolejno do dzbana. Gdy dzban był wypełniony po brzegi i niemożliwym było dorzucenie jeszcze jednego kamienia podniósł wzrok na swoich studentów i zapytał ich: "Czy dzban jest pełen?". Wszyscy odpowiedzieli: "Tak". Poczekał kilka sekund i dodał: "Na pewno?". Następnie pochylił się znowu i wyjął spod biurka naczynie wypełnione żwirem. Delikatnie wsypał żwir na kamienie, po czym potrząsnął lekko dzbanem. Żwir zajął miejsce kamieni ...aż do dna dzbana. Stary profesor znów podniósł wzrok na audytorium i znów zapytał: "Czy dzban jest pełen?".

Tym razem świetni studenci zaczęli rozumieć. Jeden z nich odpowiedział: "Prawdopodobnie nie". "Dobrze" odpowiedział profesor. Pochylił się jeszcze raz i wyjął spod biurka naczynie z piaskiem. Z uwagą wsypał piasek do dzbana. Piasek zajął wolną przestrzeń między kamieniami a żwirem. Jeszcze raz zapytał: "Czy dzban jest pełen?". Tym razem bez zająknienia studenci odpowiedzieli chórem: "Nie". "Dobrze" odpowiedział profesor. I tak, jak się spodziewali, wziął butelkę wody, która stała na biurku i wypełnił dzban aż po brzegi. Profesor podniósł wzrok na grupę studentów i zapytał ich: " Jaką wielką prawdę ukazuje nam to doświadczenie?".

Niegłupi, najbardziej odważny z uczniów, biorąc pod uwagę przedmiot kursu, odpowiedział: "To pokazuje, że nawet jeśli nasz kalendarz jest całkiem zapełniony, jeśli naprawdę chcemy, możemy dorzucić więcej spotkań, więcej rzeczy do zrobienia".

"Nie" odpowiedział profesor. "To nie o to chodziło. Wielka prawda, którą przedstawia to doświadczenie jest następująca: jeśli nie włożymy kamieni jako pierwszych do dzbana, później nie będzie to możliwe". Zapanowało głębokie milczenie, każdy uświadomił sobie oczywistość tego stwierdzenia.

Profesor zapytał ich: "Co stanowi kamienie w waszym życiu? Wasze zdrowie? Rodzina? Przyjaciele? Zrealizowanie marzeń? Robienie tego, co jest waszą pasją? Uczenie się? Odpoczywanie? Dawanie sobie czasu? Jeszcze coś innego? Należy zapamiętać, że najważniejszym jest włożenie swoich KAMIENI jako pierwszych do dzbana - życia. Jeśli damy pierwszeństwo drobiazgom (żwir, piasek), wypełnimy życie drobiazgami i nie będziemy mieć wystarczająco dużo cennego czasu, by móc poświęcić go na ważne elementy życia. Zatem nie zapominajcie zadać sobie pytania: "Co stanowi kamienie w moim życiu?". Następnie włóżcie je na początku do waszego dzbana. Stary profesor pozdrowił audytorium przyjacielskim gestem dłoni i opuścił salę.